Kotlety ziemniaczane z czosnkiem niedźwiedzim i bazylią w sosie pieczarkowym

Bandury w kresowej, grule w góralskiej ze wschodniego Podhala a pyry w poznańskiej gwarze, rzepy z zachodniego Podhala, bulwy w języku kaszubskim a kartofle na śląsku to nic innego jak nasze ukochane ziemniaki, które w Polsce pojawiły się już za króla Jana III Sobieskiego, który przytargał je dla swojej Marysieński jako kwiatek ozdobny. Pewnie nie wszyscy wiedza, ale ziemniaczane kwiaty były kiedyś ozdobą papieskich szat. Inkowie znali je od setek lat, natomiast w Europie rozprzestrzeniły  się w XVI dzięki Pizzaro, ale nie od razu wkroczyły na stoły. Początkowo mieszkańcy starego kontynentu dość nieufnie podchodzili do ich spożywania i częściowo używali ich jako roślin ozdobnych. Walory smakowe ziemniaka odkryto dopiero w XVII w. Fala głodu we Francji i słynna praca naukowa agronoma i farmaceuty Antoine'a Augustina Parmentiera promująca walory kulinarne i ekonomiczne ziemniaków a z drugiej strony dekret Fryderyka II Wielkiego nakazujący pruskim chłopom uprawę ziemniaka w obawie przez klęską nieurodzaju zbożowego i dodatkowo także pomysł opatów zakonu św. Piotra w Gandawie na terenach dzisiejszej Belgii, by czynsz opłacać w ziemniakach przyczyniły się do rozpowszechnienia uprawy kartofli na szeroką skalę. A tak a propo nazwy kartofel, przyjęła się w polskim z niemieckiego, ale przypuszczalnie nazwa ta pochodzi od  włoskiego słowa tartuffel. Oczywiście kartofle nie mają nic wspólnego z truflami oprócz tego ze tak właśnie były nazywane we Włoszech. Wracając do popularyzacji ziemniaka przez Parmantiera, to wiąże się z tym zabawna i podobno prawdziwa historia o tym jak to chcąc rozpowszechnić uprawę tego oto warzywa psiankowatego obsadził nim ogromne pole i nakazał pilnować go strażom, które zdejmowano na noc. Znajomość ludzkiej natury, którą wykazał się Parmantier okazała się niezwykle pomocna przy tym projekcie bo jak można się było spodziewać nocą wieśniacy rozkradali sadzonki i zaczynali uprawiać ziemniaki na własnych polach. Odkąd pamiętam jestem fanką ziemniaków bo chyba nie ma drugiego takiego warzywa z którego można byłoby zrobić tyle różnych potraw: począwszy od zwykłych ziemniaków z wody jako dodatek do dań głównych, po frytki, kopytka czy jak kto woli włoskie gniocchi po takie dania jak zupa z pieczonych ziemniaków, mussaka czy nawet drożdżówki z ziemniakiem. Lista pod hasłem "ziemniak" jest na prawdę długa i bardzo smaczna. A dzisiaj kotlety ziemniaczane jedno z moich ulubionych dań z dzieciństwa, polecam :)

Kotlety ziemniaczane z czosnkiem niedźwiedzim w sosie pieczarkowym
(3 porcje)

• 700 g ziemniaków
• garść świeżych liści bazylii
• 2 jajka
• 120 g mąki
• 1 łyżeczka czosnku niedźwiedziego
• 1 łyżeczka soli
• bułka tarta do obtoczenia

Sos:

• 500 g pieczarek
• 2 łyżki czosnku niedźwiedziego
• 1 cebula
• sól pieprz
• 150 g śmietany
• 100 ml wody
• 2 łyżki mąki

Obrać ziemniaki, pokroić na połówki i ugotować w osolonej wodzie. W międzyczasie przygotować sos. Obrać jedną cebulę, posiekać ją i wrzucić na rozgrzaną patelnię z 2 łyżkami oleju, doprawić solą i zeszklić, a następnie dodać czosnek niedźwiedzi i smażyć jeszcze 3 min.

Pieczarki umyć, pokroić w talarki, doprawić solą a następnie dodać do cebuli i dusić na średnim ogniu pod przykryciem do uzyskania miękkości, podlać 100 ml wody. Zmniejszyć ogień, wymieszać śmietanę z mąką i dodać do sosu.

Gotować około 7 min, doprawić do smaku świeżo zmielonym pieprzem kolorowym. Przestudzone ziemniaki wymieszać z 1 jajkiem, mąką, 1 łyżeczką soli, 1 łyżeczką czosnku niedźwiedziego i garścią posiekanej świeżej bazylii. Uformować z masy uformować 6 kotletów, można podsypać trochę mąką jeśli ciasto będzie się bardzo kleić.

Obtoczyć kotlety w rozkłóconym jajku i bułce tartej a następnie smażyć na rozgrzanym oleju na średnim ogniu z każdej strony, aż do uzyskania złotego koloru. 

Podgrzać sos i podawać od razu na ciepło, udekorowane świeżą bazylią.